به گزارش آرانیوز، آیت الله عبدالرحمن حیدری ایلامی از روحانیون جلیل القدر ایلامی است که علاوه بر عطش سیری ناپذیر کسب علم و معرفت در میادین رزم نیز عارفی خودساخته و رزمندهای حاضر در میدان است.
وی با حضور در عملیاتهای: ضربت ذوالفقار، محرم، فتح المبین و بیتالمقدس در آن مقطع و حضور در بین رزمندگان و فرماندهان و خطوط مقدم جبهه نخستین روحانی و رزمندهای بود که در خظ مقدم نبرد حاضر و با دشمن جنگید.
آیتالله حیدری ایلامی در آن زمان و قبل از آغاز جنگ اقداماتی انجام داد که بازخوانی آن میتواند برای نسل فعلی و آینده کشور پیام آور این نکته باشد که دفاع مقدس الگوی خود ساختگی، توان و بیان "ما میتوانیم" است.
ساماندهی آوارگان ایرانی مقیم عراق
در دی ماه سال 1350ﻫ.ش رژیم بعث عراق طلاب و علمای بزرگ ایرانی حوزه علمیه نجف و کربلا و مردان و زنان ایرانی مقیم آن کشور را به طرز رقت باری روانه مرز ایران کرد. که آیتالله حیدری یکی از این افراد به شمار میرفت. پس از آن نیز چندبار دیگر نیروهای امنیتی این کشور سایر ایرانیان را از عراق اخراج کرده بودند. با پیروزی انقلاب اسلامی رژیم بعث که در تدارک زمینه سازی برای حمله به ایران بود، بسیاری از خانوادههای ایرانی را که بیشتر آنان از خانوادههای ایلامی مهاجر بودند، پس از مصادره اموال، با وضعیتی رقت بار در مرز مهران رها کرد. ساماندهی و ایجاد کمپ آوارگان، تقسیم امکانات اولیه و تلاش برای باز گرداندن آنان به زادگاههای خود در استان، از جمله دغدغهها و اقدامات این عالم بزرگ در آن مقطع زمانی بود.
در حالی که نظام نوپای جمهوری اسلامی و مسئولان آن درگیر با حرکتهای تنش آفرین و سهم خواهی گروهکهای وابسته به غرب و شرق بودند و حوادث گوناگون مانند مسأله قومیتگرایی در کردستان و گنبد و خوزستان ذهن بسیاری را به خود مشغول کرده بود، آیتالله حیدری با اطلاع رسانی و ایجاد حساسیت نسبت به تجاوزهای مرزی رژیم بعث عراق و حمله به پاسگاههای مرزی در داخل و خارج، برآن شد تا افکار مراجع و مسئولان و مردم را به سوی حوادثی که در مرزها رخ می دهد معطوف سازد، در این باره آیتالله حیدری حتی از نگارش نامه به حضرت آیتالله العظمی خویی (ره) در نجف اشرف آن هم حدود یک سال و سه ماه قبل از تجاوز همه جانبه عراق به ایران دریغ نکردند.
سرکشی از پاسگاه های مرزی
درگیریهای پراکنده مرزی در کنار سانسور بیشتر اخبار این درگیریها از سوی رسانهها و عدم حمایت دولت موقت میرفت تا زمینه دلسردی و حتی ترک خدمت نیروهای ژاندارمری و برخی واحدهای مستقر ارتش در منطقه را فراهم آورد که خوشبختانه با تسلیح و سازماندهی اولیه نیروهای کمکی و استقرار آنان در پاسگاههای مرزی توسط آیتالله حیدری و سرکشیهای پیدرپی او از پاسگاهها و ارائهی کمکهای دولتی و مردمی، آنها را به ادامهی خدمت دلگرم نمود. آیتالله حیدری در این زمان تا جایی پیش رفت که در آستانه سال 1359ﻫ ش هزینههای تلگراف آن دسته از نظامیهایی که نمیتوانستند در آغاز سال در جمع خانواده خود باشند برعهده گرفت.
واکنش به بهره برداری عراق از میادین مشترک نفتی
گرچه تمام زندگی آیتالله حیدری ایلامی در چارچوب قوانین اسلام خلاصه میشد و همهی عمرش را در «عبودیت» الهی سپری کرده بود، و حیات طیبه را از «خدا» به سوی «خدا» معنا میکرد و در این مسیر با تأسی از آموزههای ائمه اطهار علیهمالسلام، عشق و محبت را با هر فردی با هر رنگ و زبان و نژادی تقسیم میکرد اما عشق او به آب و خاک سرزمین مادریاش، عشقی ستودنی بود.
او که آرزوی ایرانی مقتدر در بین کشورهای منطقه و رسیدن به جایگاهی در خور نام بزرگش را داشت، در مجلس خبرگان قانون اساسی، به هنگام بررسی اصل شصت و پنج قانون اساسی چنان موضعی گرفت که مدعیان ملیگرایی حاضر در مجلس خبرگان را در آن مقطع زمانی، به تعجب واداشت.