به گزارش آرانیوز، روز یازدهم جشنواره، روزی برای دو فیلم ضعیف بود. لذا بسیاری از خبرنگاران و منتقدان اصلاً در برج میلاد حاضر نشدند، و حتی بسیاری از آنهایی هم که آمده بودند، سالن را ترک کردند.
فیلم‌های نمایش‌یافته در روز یازدهم (آخر) در سالن اصحاب رسانه (برج میلاد) به این ترتیب بودند:
دِرب/ سید هادی محقق
نمور/ داود بیدل
طبیعت بی‌جان
فیلم دِرب/ سید هادی محقق/ * (ضعیف)
خلاصه داستان: مهندس عزیز اسکندری (هادی محقق) مأمور ادارۀ برق شهرستان کهگلویه، برای وصل کردن برق خانوادۀ یک معلول، تلاش فوق العاده‌ای دارد.
درب (Derb)، چهارمین فیلم جناب محقق است. او سال ۱۳۵۶ در شهرستان دهدشت در کهگلویه متولد شد و اولین فیلم خود را در سال ۱۳۹۱ به نام «او خوب سنگ می‌زند» ساخت؛ فیلمی قصه‌گو با بازی ساعد سهیلی که به جشنوارۀ فجر هم راه یافت. مجید برزگر، تدوین و تهیه کنندگی دومین فیلم محقق به نام ممیرو را بر عهده گرفت. از آن پس، فیلم‌های جناب محقق به ورطۀ روشنفکری درغلتید و به اکران در گروه هنر و تجربه رضایت داد. فیلم درب نیز در همین مقوله دسته‌بندی می‌شود. لغت «درب» در گویش لری، به معنای «زمین سفت» است.
ماجرای فیلم درب، آنطور که جناب محقق می‌گوید، اقتباسی است از شخصیت حسین اسکندری مدیر ادارۀ برق شهرستان سوق در کهگلویه، که تلاش فوق العاده‌ای در برق‌رسانی به روستاها دارد. خود کارگردان، این نقش را بازی کرده و متأسفانه از عهده برنیامده است. مهندس عزیز اسکندری، در دقیقه هفدهم، تازه به فیلم وارد می‌شود تا برق منزل یک مرد افلیج را وصل کند. ما تلاش فوق العادۀ او برای تعمیر دکل را می‌بینیم. مهندس علاوه بر آن، سعی دارد تا مشکل پسر خانواده را که زخم بستر گرفته، حل کند.
ریتم در این فیلم ۹۵ دقیقه‌ای، بسیار کُند است. به طوریکه راقم وسوسه شد که نماهای فیلم را بشمارد. فیلم درب، از ۸۱ نما تشکیل شده است که حدود نیمی از آنها، نماهای عبوری هستند. فیلم درب، یک نوع ادای دین است به فیلم طبیعت بی‌جان (۱۳۵۳) از سهراب شهید ثالث. حتی صحنه‌ای مشابه با نخ کردن سوزن، در فیلم درب نیز وجود دارد؛ اما این بار شوهر است که سوزن را نخ می‌کند تا جوراب همسرش را بدوزد!
درب، سرشار از تصاویر کارت پستالی است، تصاویری که طبیعت زیبای کهگلویه را به ما نشان می‌دهند. صداهای فیلم، متأثر از همان طبیعت هستند و فقط در دو سکانس، صدای موسیقی محمد دارابی‌فر شنیده می‌شود. موسیقی در سکانس پایانی، شنیدنی و گوشنواز است. نکتۀ جالب توجه در کارگردانی فیلم، این است که دوربین در تمام فیلم، ثابت است و هیچگونه حرکتی ندارد؛ نه عمودی، نه افقی، نه زوم!
سخن ما این است که تلاش فوق العادۀ یک مأمور ادارۀ برق، باید به طور سینمایی تصویر می‌شد. آنچه ما در این فیلم می‌بینیم، سینما نیست. اینها صرفاً مقداری تصاویر ضبط‌شده هستند که به سینما تبدیل نمی‌شوند و به درد مردم هم نمی‌خورند. از قضا، مشتری‌های این نوع از سینما، آدم‌های بی‌درد هستند.
