به گزارش آرانیوز، به ادعای ناظران، آذربایجان موفق شده به چیزی دست یابد که تصور می شود در فضای پس از شوروی غیرممکن است: خروج نیروهای حافظ صلح روسی پیش از موعد و ظاهراً بدون خشم مسکو. حتی زمانی که نیروهای حافظ صلح در حال ترک منطقه مورد مناقشه قره باغ کوهستانی بودند؛ جغرافیایی که در پی جنگ یک روزه با ارمنستان در سال ۲۰۲۳ توسط باکو بازپس گرفته شد، الهام علی اف، رئیس جمهور آذربایجان در حال بازدید از مسکو بود. نه مقامات روسیه و نه رسانه های تبلیغاتی کرملین، باکو را به بیرون راندن روسیه از قفقاز جنوبی متهم نکرده اند. در عوض، نیکول پاشینیان، نخست وزیر ارمنستان را به دلیل به رسمیت نشناختن مرزهای آذربایجان در سال ۱۹۹۱ و اعتماد بیش از حد به بروکسل و واشنگتن به چالش کشیدند.با این وجود، لفاظی های گرم باکو و مسکو به این معنا نیست که این دو بازیگر اکنون متحدان نزدیکی هستند. رویکرد آذربایجان و روسیه نشان می دهد که کرملین متوجه شده که مسئله قره باغ حل شده است و نمی خواهد روابطش با آذربایجان را به خطر بیندازد.
به ادعای موسسه مطالعاتی کارنگی، آذربایجان نشان داده که با ترکیب معینی از تلاش نظامی و دیپلماتیک، هم می توان یک درگیری ارضی را بر خلاف مسکو حل کرد و هم ارتش روسیه را بیرون راند. برای مدت طولانی، عقل متعارف حکم می کرد که وقتی روسیه نیروهای حافظ صلح را مستقر کرد، آنها برای مدت طولانی در محل باقی خواهند ماند - مانند مناطق گرجستانی آبخازیا و اوستیای جنوبی، یا منطقه جدایی طلب حامی روسیه در ترانس نیستریا مولداوی. اما قره باغ این سرنوشت را تجربه نکرد. حتی اگر روسیه می‌خواست نیروهای حافظ صلح خود را سال ها در قره باغ مستقر کند، اما در نهایت مجبور شد در کوتاه‌مدت با دستاوردهای بسیار اندک این جغرافیا را ترک کند.این عقب‌نشینی نشان‌دهنده شکست نهایی الگوی روسیه برای حل مسئله قره‌باغ کوهستانی است که پیش‌بینی می‌کرد نیروهای حافظ صلح برای همیشه در آنجا بمانند. زمانی که آذربایجان منطقه را بازپس گرفت، مسکو در ابتدا سعی کرد نقش جدیدی برای حافظان صلح خود بیابد. یکی از گزینه ها این بود که آنها در ارمنستان به عنوان بخشی از ماموریت بلوک امنیتی تحت رهبری مسکو، سازمان پیمان امنیت جمعی، مستقر شوند. اما در شرایطی که بسیاری در ارمنستان مسکو را مسئول پیروزی آذربایجان در قره باغ کوهستانی می‌دانند، پاشینیان علناً از پذیرش نیروهای حافظ صلح روسی خودداری کرد.
